شهرت فتوایی در فقه مستنبطشهرت فتوایی در فقه مستنبط به شهرت فتوایی در مسئله فقهیِ فاقد نصّ خاص اطلاق می‌شود. ۱ - تعریفشهرت فتوایی، در مسائلی از فقه که نص خاصی در مورد آنها وجود ندارد و تنها با استفاده از قواعد و ضوابط کلی حکم آنها استنباط می‌شود، شهرت فتوایی در فقه مستنبط نامیده می‌شود، مانند: شهرت جواز نماز خواندن در لباس مشکوک، که فتوای جواز آن از زمان مرحوم « میرزای شیرازی » شهرت یافته و قبل از آن، شهرت در عدم جواز بوده است. ۲ - گسترش دامنه اجتهادفقهای متاخر شیعه دامنه اجتهاد را گسترش داده و حکم مسائلی را که درباره آنها نص وجود نداشت به کمک قواعد و ضوابط کلی استخراج می‌نمودند، که به این مسائل، فقه مستنبط، و به شهرت فتوایی در آنها شهرت فتوایی در فقه مستنبط می‌گویند. ۳ - حجیت شهرت در فقه مستنبطبرخی، این نوع شهرت را حجت نمی‌دانند، ولی شهرت در فقه منصوص را به دلیل کشف از نظر معصوم علیه‌السّلام حجت می‌دانند. ۴ - نکتهدر مسائل تفریعی یا فقه مستنبط، وجود یا عدم شهرت مساوی است و فقیه وظیفه دارد تنها دلیل را بررسی نماید. ۵ - عناوین مرتبطفقه مستنبط؛ شهرت فتوایی متاخرین؛ شهرت فتوایی در فقه منصوص. ۶ - پانویس
۷ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۵۳۰، برگرفته از مقاله «شهرت فتوایی در فقه مستنبط». |